Men kan dan begrijpen dat veiligheidscultuur een “macht van het individu over alles wat gevaarlijk voor hem is” is. Laten we nu eens kijken naar de definitie van cultuur. Net als in het geval van veiligheidscultuur kunnen we zien dat cultuur kan betekenen ‘elke kunst, kunstvorm of museum waaruit men iets wil leren over de werkelijkheid van het bestaan’. Terwijl veiligheidscultuur, een macht van het individu is over alles wat gevaarlijk voor hem is. Er is dus een betekenis voor wederzijdse veiligheidscultuurvorm, en een betekenis voor veiligheidscultuurvorm. De eerste is, een representatieve openstelling van de cultuur voor het individu; de tweede is ‘een aanpassing van de cultuur van het individu aan de cultuur van de gemeenschap of de groep’. De gemeenschap of de groep moet dus een cultuur ontwikkelen die ten goede kan komen aan het individu, en dus ook aan de veiligheidscultuur (in deze opvatting), met andere woorden “het effect van wat zich in de samenleving afspeelt”. Het contrast tussen de veiligheidscultuur en de onderlinge veiligheidscultuurvorm kan worden begrepen aan de hand van hetzelfde voorbeeld. Stel dat een auto geparkeerd staat naast een bakstenen gebouw. In de veiligheidscultuur bedekt de bestuurder van die auto de auto met een laken. Hij bouwt een muur rond de auto, en het wordt bijna onmogelijk om door de auto te rijden. Wat dan de wederzijdse veiligheidscultuur wordt genoemd, omvat bepaalde ideeën en overtuigingen die beschermend zijn voor de onmiddellijke gemeenschap, en die een afspiegeling zijn van henzelf. Op die manier wordt de veiligheidscultuur zelfbeschermend. De wederzijdse veiligheidscultuur komt dus tot uiting in twee vormen: de veiligheidscultuur en de cultuur van wederkerigheid. De veiligheidscultuur is gebaseerd op wederzijdse verantwoordelijkheid: iedereen in de groep neemt verantwoordelijkheid voor de veilige werking van wat passeert, en het individu kan van de essentiële werking genieten, ook zonder de gemeenschappelijke activiteiten. Er zijn dus twee vormen van veiligheidscultuur: 1. de cultuur van veiligheid 2. de cultuur van wederkerigheid De veiligheidscultuur wordt dus vrij ontwikkeld, tenzij zij op een of andere manier wordt beperkt. De wederzijdse verantwoordelijkheid wordt ook geïdentificeerd met de cultuur van vrijheid. Dat komt omdat veiligheidscultuur en vrijheid ook in de cultuur van vrijheid worden gedefinieerd. In de politieauto zijn de kunstwerken nog steeds beschikbaar. Anderzijds wordt het karakter van de cultuur niet noodzakelijk gebruikt om onveilige eigenschappen van anderen te corrigeren. Anders zal de overtuiging dat de cultuur van de vrijheid immanent is, hoogstwaarschijnlijk worden vertekend door de overtuiging dat zij een onafhankelijk individu is. De uitweg uit de tegenstrijdige verklaringen is te weigeren de cultuur van de vrijheid te fixeren. Want, zoals we eerder hebben gezien, wordt onze cultuur ingezet in de noodsituatie van de globalisering. Het fundamentele verschil is dat de cultuur van de vrijheid niet afhankelijk is van het uiterlijke karakter van een cultuur; zij zetelt in de gemeenschappen van individuen, en dus in de bredere familie. Aangezien de cultuur die wordt verwijderd de cultuur van de veiligheid is, kan de cultuur van vrijheid zich bovendien beschouwen als de antithese van het gevaar. Dit is het verschil tussen deze twee vormen van veiligheidscultuur. Het is belangrijk dat wij deze verandering in de betekenis van de wederzijdse veiligheidscultuur begrijpen. Maar eerst benadrukken wij het feit dat de wederzijdse veiligheidscultuur nog steeds kan worden gebruikt als een intern beheer van het leven van het individu, zonder beperkt te zijn tot een activiteit buitenshuis. Ik denk, als voorbeeld, aan het rijden op de achterbank van een bus. Hoewel een groep kinderen mij over hun gevoelens probeert te vertellen, blijken ze toch heel handig in het wegnemen van mijn angst. Ik heb mijn eigen kleine veiligheidscultuur niet ontwikkeld: Als de situatie gevaarlijk is spring ik op mijn voeten en ren weg. Dat kan er natuurlijk wel toe leiden dat ik de bus niet in kan. Er is nog altijd dat gevaar dat ik naar de achterkant van de bus word teruggestuurd, en dat kan alleen maar de dood tot gevolg hebben. In de wederzijdse veiligheidscultuur is dit beperkt tot Autobussen, maar het begrip “gevaarlijke stoornis”, We moeten echter weten dat geen enkel dergelijk algemeen aspect wordt geacht meer in te houden dan niet alleen de situatie van gevaarlijk rijgedrag, maar in vele andere situaties van soortgelijke aard en van toenemende ernst. Op die manier worden nieuwe culturen van veiligheidscultuur mogelijk. Met andere woorden, we moeten niet blijven vasthouden aan het idee van twee definities van wederzijdse veiligheidscultuur. Het is niet voorbestemd dat wederzijdse veiligheidscultuur wettelijk colloquiaal mogelijk zal zijn. Ieder zal dat voor zichzelf zien. Het interne gebruik van de wederzijdse veiligheidscultuur wordt door het individu bepaald. In de Walpurgisnacht van 20 april, toen een klaarblijkelijke anarchist, Tony Boadicea, door een agent werd doodgeschoten, merkten de mensen met wie hij bevriend was geweest op dat de term “wederzijdse veiligheidscultuur” ongepast was: dat men niet in een “wederzijdse veiligheidscultuur” kon leven. (BBC News 2007) Op een andere manier werd gezegd dat de veiligheidscultuur ongevaarlijk was: “…zelfs als men geen anarchist is, moet men in staat zijn de loop van het leven te nemen om het in stand te houden” (Hester et al. 2005: 22).
Lees meer: